Κάθε μου σκέψη, όπως πάντα, σ’ αναζήτησε και χθες το βράδυ,
άδικα, φως μου, ένα δικό σου πάλι ζήτησε να βρει σημάδι,
σ’ ένα τασάκι το τσιγάρο μου να καίγεται χωρίς αιτία,
πώς με πληγώνει το κενό αυτό δε λέγεται κι η απουσία…

Ένα βήμα πριν την τρέλα
η καρδιά μου αιμορραγεί,
μακριά σου δίχως φρένα
πάει στην καταστροφή…

Μες απ’ τα πράγματα, που άγγιξες, ταξίδεψα τον έρωτά σου,
σαν το παιδί, που νιώθει μόνο, πάλι γύρεψα την αγκαλιά σου,
ένα ποτήρι, που γεμίζει αμέσως γρήγορα μόλις αδειάζει,
αυτή η απόσταση παντού μου βάζει σύνορα και με τρομάζει…