Στα δέκα μου ασθένησα, σήκω τώρα,
στα είκοσι έχω φτάσει, σήκω τώρα,
μέρα καλή δε γνώρισα, αφού από σένα χώρισα,
έχω παλιογεράσει.

Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες,
μαραμένα και τα γιασεμιά...

Μέσ στου Καγιά- μωρέ, Καγιάφα τα νερά, μαθές!
μέσ στου Καγιά- μωρέ, Καγιάφα τα νερά, μαθές!
τράβα ντουγρού - ντουγρού να πέσεις,
πέτα φάρμακα, ντουγρού, κι ενέσεις,
πέτα φάρμακα, ντουγρού, κι ενέσεις,
και δε θα ξαναπονέσεις.

Εγια μόλα, έγια λέσα,
πήδα στη μπανιέρα μέσα,
πήδα, πήδα, πήδα, πήδα,
δεν σου μένει άλλη ελπίδα.

Θειούχα, αρσενικούχα, αλκαλικά, ολέ,
ιώδιούχα, ραδιενεργά, ολέ,
θα μπουν μέσ' στο κορμί, καλέ,
θα γειανουν την ψυχή, καλέ,
αν πέσεις στον Καϊάφα, μετά θα 'σαι κομπλέ.

Το χλώριο, το νάτριο, το ράδιο
και κάτι από ρεφρέν σπαραξικάρδιο,
θα δεις που θ' αναδείξουνε το μέγα μου, το μπρίο,
οι στράτες θα βογγήξουνε, πω, πω, κορμάρα θείο!

Κορμάρα θείο, κορμάρα θείο,
το νάτριο, το κάλλιο, το φώσφορο, το θείο,
κορμάρα θείο, κορμάρα θείο,
αυτά θα μ' αναδείξουνε σε μέγα εραστή,
κορμάρα θείο, κορμάρα θείο,
οι στράτες θα βογγήξουνε, πω, πω, κορμάρα θείο!
κορμάρα θείο, κορμάρα θείο,
και θα με δείτε κάποτε και πρωταγωνιστή.