Σου άφησα μια μέρα μεσ’τα χέρια
δικό σου της καρδιάς μου το κλειδί
την άνοιγες χειμώνες καλοκαίρια
της μάθαινες τα πως και τα γιατί
Μου έπαιρνες τα λόγια από τη σκέψη
σου έδινα το νου και το κορμί
περίμενα απ’τα χείλη σου μια λέξη
το πάθος μας να γίνει αφορμή

Και τώρα μόνη μου στ’άδειο βαγόνι μου
να ταξιδεύω πάλι για το πουθενά
και τώρα μόνη μου εγώ κι οι φόβοι μου
χαμένη πάλι σε ατέλειωτα κενά

Ζωγράφιζα το χρώμα της ψυχής μου
στα μάτια σου να μοιάζει θαλασσί
με όνειρα κεντούσα τη ζωή μου
στο σχέδιο που διάλεγες εσύ