Οι δυο μας κάποτε, που λες, τρελά ερωτευμένοι
άλλαζαν γύρω οι εποχές κι εμείς γερά δεμένοι,
το μονοπάτι της ζωής είχαμε πάρει από νωρίς
που ως το τέλειο πηγαίνει ...

Μα τώρα γκρίζο ουρανό ο έρωτάς μας έχει
κι από το πρώτο σ’ αγαπώ πάρα πολύ απέχει
το δάκρυ τρέχει σαν νερό και να πιστέψω δεν μπορώ
μες τον παράδεισο πως βρέχει!

Βρέχει στον παράδεισο, φαίνεται παράδοξο
κι όμως να που είν’ αληθινό, καρδιά μου,
βρέχει στον παράδεισο, φαίνεται παράδοξο
κι όμως να που φτάσαμ’ ως εδώ!

Το κάθε χάδι μας παλιά τρικυμισμένο χάδι,
στου πυρετού την αγκαλιά περνούσε κάθε βράδυ
κι από το πάθος το φιλί μέσα σε θύελλα τρελή
έν’ ακυβέρνητο καράβι ...
Μα τώρα μοιάζ’ η αγάπη αυτή με κουρασμένο κύμα,
που δεν αντέχει ως την ακτή να φτάσει κι είναι κρίμα
κι είναι στ’ αλήθεια ν’ απορείς, να ξεχωρίσεις δεν μπορείς
ποιος απ’ τους δυο είναι το θύμα!