Τα χαρτόκουτα κλειστά με χαρτοταινία
στο πάτωμα, το στρώμα στη γωνία
τη σκόνη, μιας ζωής σκόνη τινάζω
απ’ το παλιό μας σπίτι περνάω, δεν κοιτάζω.,
φίλοι παλιοί γυρίσαν, μ’ αγκαλιάσαν πάλι
άλλαξα, το βλέπω, μου το λεν’ κι οι άλλοι.

Η αγάπη, μουσική σε βουβή ταινία
στα κενά μας δείχνει την ουσία
άλλα θες ν’ ακούσεις κι άλλα σου λέει,
κι από `σένα πιο καλά ξέρει τι σου φταίει,
τα παλιά βιβλία διάβασα και πάλι
άλλαξα, το βλέπω, μου το λεν’ κι οι άλλοι.

Κείνος ο εγωισμός ο τραυματισμένος
δε θα νιώσει πια ντροπή απογυμνωμένος,
ζωγραφίζω ουρανούς, άγιους ζωγραφίζω
μένω σ’ άλλη γειτονιά, άγνωστους γνωρίζω,
φίλοι παλιοί γυρίσαν, μ’ αγκαλιάσαν πάλι
άλλαξα, το βλέπω, μου το λεν’ κι οι άλλοι.