Τώρα που χωρίσαμε
πάρε αυτά που ζήσαμε.
Πάρ’ τα για τον κόπο σου,
το κέφι σου, τον τρόπο σου
προπαντός.

Ήταν απ’ τ’ ανείπωτα
το δικό σου τίποτα.
Ν’ ανεχτώ δεν έπρεπε
το κάτι που μ’ ανέτρεπε
συνεχώς.

Τίποτα δεν πήρες δυστυχώς
κι έφυγες εν μέσω της νυχτός.
Άρον άρον κι όπως όπως,
τζάμπα πήγε τόσος κόπος,
τζάμπα κόπος, τζάμπα κόπος.
Μμμ – ωραίος τρόπος!

Τώρα που χωρίσαμε
και αποχωρίσαμε
άρχισες τα σχόλια
και σού ’μεινε η απώλεια
γενικώς.

Το ποιος ήμουν ξέχασες,
μ’ έπαιξες και μ’ έχασες.
Ήσουνα μια κόλαση,
ξινή μου βγήκε η απόλαυση
τελικώς.