Να ξέρετε πως κάποτε
Τυχαία εντελώς
Κινδύνεψα στον δρόμο μου
Να γίνω ηθοποιός

Δεν πήγαινα γυρεύοντας
Δεν είχα τέτοια βλέψη
Μα βρέθηκε ένας άνθρωπος
Ψηλός ξανθός και σέξι

Μου είπε είστε όμορφη
Και τρε φωτογενής
Ορίστε και η κάρτα μου
πλατεία Σεν Νταινίς

Δεν πήγα όμως έφυγα
Και μ’ ένα ψέμα ξέφυγα
Θυμήθηκα τη μάνα μου
Που μού’λεγε «Ζερμέν
Με γούνες και σατέν
Τ’αστέρια αυτά που λάμπουνε
Στα εξώφυλλα, είναι ψεύτικα
Κι αφού περάσει η δόξα τους
Τις νύχτες ίσως κλαιν»

Δεν ξέρω αν ήταν έξυπνο
Για μένα ή κουτό
Αλλά τον Μαξ που γνώρισα
Μου ήταν αρκετό