Ζηλεύω ζηλεύω ζηλεύω ζηλεύω
Σε νιώθω
Ζηλεύω με λύσσα, με πάθος, και με υπερβολή
Σε νιώθω
Ζηλεύω κι ανάβω και φτιάχνομαι για να πιστεύω
πως μ’άλλες κοιμάσαι, κραγιόν που φοράν φραουλί

Ζηλεύω
Σ’αρέσει;
Μ’αρέσει
Ζηλεύω
Πιστεύω γι’αυτό σε λατρεύω η αμαρτωλή

Δεν το ανέχομαι
Δεν καταδέχομαι
Σε μαύρες σκέψεις αν δεν μπω
Δεν το γλεντάω
Σε κάθε φίλημα
Ψάχνω ένα δίλημμα
Που να με κάνει στο χαλί να καταντάω


Ζηλεύω ζηλεύω ζηλεύω ζηλεύω
Σε νιώθω
Πιστεύω, γι’αυτό σε λατρεύω
αγορίνα μου εσύ

Ετβίζ… Μου χτύπησες; Ήρθα
Ελα Ζοζό
Ετβίζ τι έχεις
Τίποτα τίποτα. Μπορείς τώρα
να πας αυτό το γράμμα που σου έλεγα;
Φυσικά. Δωσ’το μου
Όταν ρίξεις το γράμμα
μπορείς να πεταχτείς να μου πάρεις
και δύο κουτιά ασπιρίνες;
Φυσικά. Κατάλαβα. Θες να μείνεις
μόνη μαζί του. Αυτό του ζητάς στο γράμμα
Έτσι δεν είναι;
Αχ Ζοζό δεν ξέρεις
Ξέρω…
Ξέρεις – τι ξέρεις; Τι θες να πεις;

Ζηλεύω
Πεθαίνω
Ζηλεύω
Ζηλεύω στ’αλήθεια
και κάποιο δικό σου κρυφό μυστικό μ’απειλεί
Σαν να’χω προαίσθημα μαύρο κακό μες στα στήθια
Ετούτη η ζήλεια που νιώθω
Ζηλεύω
Πεθαίνω
Ετούτη η ζήλεια που νιώθω με μελαγχολεί
Ζηλεύω
Πεθαίνω
Ζηλεύω