Δίπλα από την πόρτα το κλειδί σου
κρέμασα μην τύχει και περνάς
πέφτει η βροχή και θα σκουριάσει
το’ ξερα πως λίγο αγαπάς.

Στ’ όνειρο που έγινε κομμάτια
ψάχνω την αλήθεια σου να βρω
τότε που μου έταζες παλάτια
τώρα που δεν ξέρω πια αν ζω.

Οδηγώ με τα μάτια κλειστά
στις στροφές επικίνδυνου πάθους
το μυαλό μου να παίρνει φωτιά
στους τροχούς που τρυπάν τα καρφιά
του μοιραίου μου λάθους.

Οδηγώ με τα μάτια κλειστά
σωτηρίας το γκάζι σανίδα
μα όσο φεύγω από σένα μακριά
μες στα δίχτυα σου πέφτω ξανά
που μου στήνεις παγίδα.

Έχει απ’ το χρώμα των ματιών σου
όσο χαμηλώνει ο ουρανός
χάθηκα στη δίνη των φιλιών σου
πριν τον καταρράκτη ποταμός.