Πάνω στο γλυκό μεθύσι, πάνω στο πιοτό
η καρδιά μου πίκρες, μίση τα `χει λησμονήσει.

Στο τραπέζι μου δεν είσαι όμως τι μ’ αυτό
την παρέα μου κερνάω και σου τραγουδάω,
την παρέα μου κερνάω και σου τραγουδάω.

Άιντε βρε φίλοι στην υγειά της κι ας μη μου μιλά
κι αν δεν υπάρχω στην καρδιά της να `ναι αυτή καλά,
κι αν κατάντησα σκιά της κι άλλος παίρνει τα φιλιά της
άιντε στην υγειά της και ας είν’ καλά,
κι αν κατάντησα σκιά της κι άλλος παίρνει τα φιλιά της
άιντε στην υγειά της και ας είν’ καλά.

Απ’ τα μάτια μου σταλάζεις δάκρυ αλμυρό
ποιόν κοιτάζεις και στενάζεις, ποιονε αγκαλιάζεις.

Έχω μάθει ν’ αγαπάω και να συγχωρώ
κι όσο πίνω και μεθάω, τόσο σ’ αγαπάω,
κι όσο πίνω και μεθάω, τόσο σ’ αγαπάω.

Άιντε βρε φίλοι στην υγειά της κι ας μη μου μιλά
κι αν δεν υπάρχω στην καρδιά της να `ναι αυτή καλά,
κι αν κατάντησα σκιά της κι άλλος παίρνει τα φιλιά της
άιντε στην υγειά της και ας είν’ καλά,
κι αν κατάντησα σκιά της κι άλλος παίρνει τα φιλιά της
άϊντε στην υγειά της και ας είν’ καλά.