Μοιάζει να ’ναι παραμύθι όμως ο Αλή Πασάς
στης Φροσύνης τα δυο μάτια θύελλα γίνεται, φονιάς
της ζητάει τον έρωτά της, θα πεθάνει αν αρνηθεί
δίνει σ’ άλλον την καρδιά της, προτιμάει να χαθεί

Και στου πάθους τη φωτιά έπνιξε την ομορφιά
μες της λίμνης τα νερά
και σαν θρήνος στη νυχτιά έφτασε από βαθιά
με κραυγή η συμφορά

Μα σαν άγγελος της φρίκης μες τα ίδια τα νερά
έπνιξε κι άλλες σαράντα κούκλες, νιάτα δροσερά
κι ο Πασάς στην ιστορία πέρασε φονιάς τρελός
να φημίζει τα θηρία, αποτρόπαιος, δειλός

Και στου πάθους τη φωτιά έπνιξε την ομορφιά
μες της λίμνης τα νερά
και σαν θρήνος στη νυχτιά έφτασε από βαθιά
με κραυγή η συμφορά
κι ό,τι έμεινε απ’ αυτή σαν σημάδι στην ακτή
ένα μήνυμα πικρό
στις πτυχές του μαντηλιού, σαν μια αίσθηση φιλιού
απ’ το γκρίζο το νερό