Περδικόστηθη τσιγγάνα
ω μαγεύτρα που μιλείς,
τα μεσάνυχτα προς τ’ άστρα
γλώσσα προσταγής.
Που μιλώντας γιγαντεύεις
και τους κόσμους ξεπερνάς,
και τ’ αστέρια σου φοράνε,
μια κορώνα ξωτικιάς.

Μάθε με όλα να διαβάζω
τα υπερκόσμια μυστικά,
στο σχολειό της αγκαλιά σου
μέσα στα φιλιά.
Πώς να φέρνω αναστημένους
σε καθρέφτες μαγικούς
τις πεντάμορφες του κόσμου
κι’ όλους τους καιρούς

Μάθε με πώς να κατέχω τα γραφτά
θνητών και εθνών,
πως τα’ απόκρυφα των κύκλων
και των ουρανών.

Σφίξε γύρω μου τη ζωνη
των αντρίκειων σου χεριών,
είμαι ο μάγος της αγάπης
μάγισσα των αστεριών.

Στα μεστά τα νικηφόρα
στήθια σου ηύρα μοναχά,
της γυναίκας την απάτη
και της σάρκας τη σκλαβιά.