Μια βροχή στο παράθυρο πέφτει,
κυλάει σαν δάκρυ στο τζάμι η μοναξιά,
σα σκιά τ’ αντικλείδια του κλέφτη
στην πόρτα γυρνά, εσένα ζητά
μα δεν είσαι πουθενά!

Πόσο φοβάμαι που έχει περάσει
τόσος καιρός και δε σ’ έχω ξεχάσει,
πως φοβάμαι να δω πως για πάντα σ’ έχω χάσει,
πόσο φοβάμαι να πω πως θ’ αντέξω,
τη ζωή να μην καταστρέψω,
πως φοβάμαι στην αγάπη ξανά εγώ να πιστέψω,
να ονειρευτώ ξανά δεν μπορώ,
και φοβάμαι πως έχω τελειώσει εδώ!

Τώρα πια όσα χτίζω γκρεμίζω,
χωρίς τα φιλιά σου να ζήσω δεν έχω σκοπό,
τώρα πια έχω πάψει να ελπίζω
πως πάλι θα βρω στον κόσμο αυτό
μια καρδιά να εμπιστετώ!

Πόσο φοβάμαι που έχει περάσει
τόσος καιρός και δε σ’ έχω ξεχάσει,
πως φοβάμαι να δω πως για πάντα σ’ έχω χάσει,
πόσο φοβάμαι να πω πως θ’ αντέξω,
τη ζωή να μην καταστρέψω,
πως φοβάμαι στην αγάπη ξανά εγώ να πιστέψω,
να ονειρευτώ ξανά δεν μπορώ!

Σαν το τρένο που’ χει φτάσει στο τέλος της γραμμής,
έτσι μοιάζει η ψυχή μου όσο μακριά μου ζεις,
πες το δειλία κι αδυναμία
μα η αλήθεια είναι αυτή:

πόσο φοβάμαι ...
και φοβάμαι πως τον έρωτά σου δεν ξεπέρασα!