Νύχτα δίχως σωτηρία,
νύχτα δύσκολη χωρίς αστεία,
για όσα καινε τα όνειρά μου αιτία είσ’ εσύ, εσύ ...
να τρελαίνομ’ έχω αρχίσει,
η μοναξιά που’ χεις αφήσει πολύ τρομακτική
κι αν είν’ οριστική, απόψε δεν τη βγάζω καθαρή!

Σε απόσταση θανάτου η καρδιά μου ισορροπεί,
μακριά σου συναντάω τη απόλυτη σιωπή
κι η ζωή μου έχει πάρει επικίνδυνη στροφή!

Νύχτα ίσως τελευταία,
νύχτ’ απρόσωπη κι ακαριαία,
οι αναμνήσεις με σκοτώνουν μου κόβουν τα φτερά ...
το παράπονο με πνίγει,
απ’ την ώρα που’ χεις φύγει
βυθίζομαι αργά σε κρύα ερημιά,
τα πράγματα σου λέω είναι σοβαρά!