Επαίραν’ το μικρόν τ’ αρνί μ’
και πάνε στεφανούνταν’
σα σκάλας τη εκκλησίας
ατοί να παλαλούνταν.

Έπαιζα και τραγώδνα εγώ
ψύκα μ’ ση γειτονία σ’
εφουκρούζνε και έλεες
γουρπάν και ση λαλία σ’.

Εμέν κατηγορούνε με
ντο τραγωδώ και πίνω
κανείς κι ξέρ’ πόσον πονώ
και πόσα δάκρυα ξύνω.

Όλεν την νύχτα σην αύλια σ’
τραγωδώ και συρίζω
άνοιξον έπαρ’ μεν απές
άλλο κι ταγιανίζω.

Σην αύλια σ’ στράταν ένοιξα
ασήν πορπατεσίαν
για τ’ εσέν ξύλον πα έφαγα
ετσάκωσαν τα κατσία μ’.

Όντες κι έχω σε πουλόπο μ’
εγώ σ’ εμόν το γιάννι μ’
είμ’ άμον ξεροκάβακον
απές σ’ έναν ορμάνιν.