Πόσο παράξενα ο αέρας με κυκλώνει
είν’ όλοι οι ψίθυροι σ’ αυτήν την ξένη πόλη
χιλιάδες δάκτυλα στο πλέγμα μ’ οδηγάνε
κι ανάμεσα τους κάποια που κάποτε με ζέσταιναν

Θλίψη γιγάντια με λαδί τσιμέντο σμίγει
φόβος για την αθέατη πλευρά των ταμπελών
και πίσω απ’ τη θολούρα των παραινέσεων
η άθλια οδός του εμπαιγμού

Οι δόλιες μου οι ενοχές χωρίστηκαν
άλλες με τ’ άρματα αφόρητης παράδοσης
κι άλλες μιας ρωμαλέας άρνησης
κι όλες σε πρόσωπα που αγάπησα ταμπουρωμένες

Η σύνθεση γνωστή τα πόδια θα χορέψουν
αυτή τη φορά η πίστα έχει μια πύλη
κάποια βλέμματα θαμπά και λίγα λόγια
και μια σημαία που ο ήλιος μου την κρύβει