Του είπε θα `ναι βασιλιάς
και για χάρη του παλάτια θα γυαλίζει
και όπως πέρναγαν τα χρόνια
και που έκανε παιδιά
αλλάζαν όλα τα παλιά

Κανείς δεν ξέρει πιο καλά
από κείνη τις θυσίες που χει κάνει
και δεν μπήκε καν στον κόπο
να της δείξει ο βασιλιάς
κατά βάθος πως την αγαπά

Ο βασιλιάς που αγαπάει
ξέρει μονάχα να ζητάει
σιδερωμένο σπαθί
Την αυλή του την κοιτάει,
μα ποτέ δεν τους ρωτάει
αν θέλουν ένα φιλί
ή ένα χάδι...

Μια μέρα ντύθηκε καλά
στα μαλλιά της μια κορώνα στερεώνει
το παλάτι συγυρίζει
τελευταία της φορά
και φεύγει μ’ όλα τα παιδιά

Γυρνά το βράδυ ο βασιλιάς
το φαΐ του στην κουζίνα περιμένει
Μα κανείς δεν τον σερβίρει
και για πρώτη του φορά
θυμάται όρκους και φιλιά