Σαν υπνωτισμένος τρέχεις
Μες τους διαδρόμους της σκοτεινής σιωπής
Μ’ ένα μπουκάλι
Στην αγκαλιά σου
Για τα χαμένα όνειρά σου

Βλέπεις πολύχρωμο τον κόσμο
Να τριγυρνάει στο μετρό
Το βουητό τους σε τρομάζει
Μα αύριο θα ‘σαι μακριά
Για να σε νοιάζει

Η μεγαλύτερη σοφία
Είναι η άχρονη σιωπή
Κι όλου του κόσμου η μαγεία
Μέσα στο κάθε σου γιατί
Κι όλου του κόσμου η μαγεία
Μέσα στο κάθε σου γιατί
Η μεγαλύτερη σοφία
Είναι η άχρονη σιωπή

Πιάνεις μια θέση δίπλα στο τζάμι
Σαν επιβάτης χωρίς επιστροφή
Κλείνεις τα μάτια κι όλο χάνεσαι
Είσαι εκεί
Κι όμως δεν πιάνεσαι