Μαρμαρωμένο θα με βρεις
κάτω απ’ τις στάλες της βροχής
και με την θλίψη φανερή στο προσωπό μου
κι όσοι διαβάτες θα περνούν
τον εαυτό τους θα ρωτούν
πως είναι ετσι αυτό το άγαλμα του δρόμου

Μαρμαρωμένος απ’ τα λάθη τα δικά σου
μες το σκοτάδι να μιλώ με την σκιά σου
μαρμαρωμένος θα μείνω μια ζωή
αν δε γυρίσεις κοντά μου πάλι εσύ

Μαρμαρωμένο θα με βρεις
κάτω απ’ τις στάλες της βροχής
μ’ ένα παράπονο για όλα αυτά που `χουμε χάσει
και στον καθρέφτη της ψυχής
αν θα κοιτάξεις θα το δεις
πως νικητής και νικημένος δεν υπάρχει