Ούτε θλιμμένα δειλινά, ούτε κεφάτα ξημερώματα
με κάτι πήλινα κορμιά του παραδείσου
Ούτε ρομάντζα σκοτεινά, ούτε γινάτια και καμώματα
μόνο νεράκι καθαρό απ’ τη φωνή σου

Ούτε νεράιδες της βροχής, ούτε τουπέ και χαρακώματα
κάτι καρδιές που δήθεν γίνονται κομμάτια
Με ατσαλάκωτες στιγμές και πανηγύρια στα παπλώματα
μόνο η έκλειψη στα μαύρα σου τα μάτια

R
Τι να γράψει κανείς, πως να βάλει φωτιά
μ’ ένα πάθος βουβό ή μια άγουρη ζήλεια
Μια καμένη φωνή προκαλεί ξενιτιά
που να φτάσει το δάκρυ παρά μόνο στα χείλια

Ξέρω φιδίσια μυστικά, έχω και γεύσεις από σώματα
όλα τελειώνουν, μα ποιος έμαθε το τέρμα
Έχω στο στήθος μου πληγές, κάτι πολύχρωμα μπαλώματα
μια απ’ το βλέμμα σου που γλίστρησε στο δέρμα μου