Με τις φίλες μου δε βγαίνω όπως παλιά
κι υποφέρω όταν φεύγεις για δουλειά
σου τ’ ορκίζομαι, ειν’ ατελείωτη η μέρα
ζω με φόβους που μου κόβουν τη μιλιά

Όταν δίπλα μου, στο δρόμο, περπατάς
σε κοιτάζω, για να ξέρω που κοιτάς
κι αναλύω την πυκνότητα του αέρα
και συ αθώα, `τι συμβαίνει;’ με ρωτάς

Σε ζηλεύω,
όταν γελάς, όταν μιλάς,
όταν θυμώνεις
Σε ζηλεύω
είσαι μπελάς, σαν με φιλάς,
μ’ αναστατώνεις

Το τηλέφωνο σηκώνω μόνο εγώ
κι αν το κλείσουν, νιώθω πως θα εκραγώ
σου ζητάω να μου δώσεις εξηγήσεις
και σκηνή χωρίς να θέλω δημιουργώ

Μέσ’ τα όνειρα που βλέπω, μ’ απατάς
κάποιαν άλλη μέσ’ τα χέρια σου κρατάς
και ξυπνάω, σε σκουντάω να ξυπνήσεις
και συ αθώα, `τι συμβαίνει;’ με ρωτάς