Κι όμως το σπίτι αυτό,
το φτιάξαμε από έρωτα
έτσι να λες στον κόσμο όταν σε ρωτήσει

Μα τι να πω εγώ
στα χρόνια τ’ αξημέρωτα
που πάνε αγάπη μου, χωρίς να τα `χω ζήσει

Κι αν με ρωτήσει ο ξεχασμένος εαυτός μου
γιατί τον άφησα στ’ αζήτητα του κόσμου
Κι αν με ρωτήσει, καινούρια ψέματα δεν έχω εγώ να πω
ένα ταξίδι του χρωστάω, μόνο αυτό, ένα ταξίδι, μονάχα αυτό.

Κι έτσι το σπίτι αυτό το κλείδωσε η ανάμνηση
κι ό,τι κι αν λες τα φώτα τώρα τα `χω σβήσει
ίσως και να `ν απλό αντί για μιαν απάντηση
κάτι παράλογο κανείς ν’ αποφασίσει