Σαν ήρωες…
Σήμερα γράφω, μάνα, τα τελευταία μου λόγια
Αποφάσισα να φύγω απ αυτή τη φυλακή
Παίρνω εξιτήριο σου λέω από τούτα τα υπόγεια
Έξω απ τις πύλες και πες κανείς να μην με δει
Για τελευταία φορά ένα τραγούδι ονειρεμένο
Ένα τριαντάφυλλο κομμένο που μαράθηκε η ζωή μου
Έχω κρατήσει στην τσέπη ροδοπέταλο κρυμμένο
Θ’ ανθίσει τώρα πια στην καινούργια αυλή μου
Παίρνω μαζί μου τις πιο γλυκές αναμνήσεις
Παίρνω χιλιάδες μουσικές κι άλλες τόσες ζωγραφιές
Ένα σημάδι παίρνω και μη δακρύσεις
Στο ώμο το κρατάω κλείνει μέσα του στιγμές
Είναι άνοιξη οι στίχοι δροσεροί
Καλοκαίρι ένα σύννεφο που κάνει παιχνίδια με τον νου
Ίσως να δω το Δημήτρη εκεί πάνω ποιος ξέρει
Ήταν δάκρυ η ζωή μου βροχερού ουρανού
Ένα πλάσμα για χρόνια στην ψυχή μου έχει φωλιάσει
Είναι η καρδιά μου ένα beat που τον τρελαίνει
Είναι το πάθος μου για όσα έχω ξεχάσει
Είναι η πλάνη μου που απόψε μια για πάντα πεθαίνει…

Σαν ήρωες τραγικοί βυθισμένοι στην πλάνη
Δε θα προλάβουμε να ζήσουμε την τελευταία πράξη
Όσα γνωρίσαμε θα γίνουνε το πιο βαρύ χαρμάνι
Θα καπνίσουμε να φύγουμε για πάντα πριν χαράξει

Έχω σκοτώσει από καιρό κάθε πεποίθηση
Τη σιγουριά μου κι ό,τι άλλο είχες δεδομένο
Είμαι αυτός απ τους δεσμώτες θα πάρει την εκδίκηση
Είμαι αντίρρηση σ αυτό που το λένε πεπρωμένο
Οι αλυσίδες καιρό που με κρατούσαν έχουν σπάσει
Είμαι ελεύθερος μα δε μ ακούει κανείς
Αναρωτιέμαι για τον κόσμο που τόσο έχει αλλάξει
Αναρωτιέμαι γιατί η γνώση να ναι τόσο επαχθής
Πιστεύεις σ έναν Θεό αφού έτσι σου είπαν
Μα τον φοβάσαι και κρυφά τον ξεγελάς
Σ’ αυτόν χρεώνεις τις συμφορές που σε βρήκαν
Σηκώνεις το κεφάλι, ειρωνικά χαμογελάς
Και με κοιτάς, σιγά μιλάς, σου λέω πάμε
Θα πάρω λάφυρο πολέμου τα όνειρά μου
Το ξέρω ξέμεινα και δε στο κρύβω. Φοβάμαι
Έχει νεκρώσει η λογική μου μα έχω ακόμα την καρδιά μου
Σαν παιδί που στο φεγγάρι να γυρίσει σκιάζεται
Το μόνο πράγμα που γνωρίζω είναι η άγνοιά μου
Έχω ένα ψίθυρο κουφάλες γιαυτό πάψτε να φωνάζετε
Είναι η ώρα που η ζωή περνάει από μπροστά μου

Σαν ήρωες τραγικοί βυθισμένοι στην πλάνη
Δε θα προλάβουμε να ζήσουμε την τελευταία πράξη
Όσα γνωρίσαμε θα γίνουνε το πιο βαρύ χαρμάνι
Θα καπνίσουμε να φύγουμε για πάντα πριν χαράξει

Τώρα, μακραίνουνε πύργοι και παλάτια
Κλαίνε μου οι θύμισες
Κλαίνε τα μάτια
Τώρα θανάσιμη
Η νύχτα με ζωνει
Μέσα μου ογκώνονται
Οι πιο άφραστοι πόνοι
Μ’ είδαν
Προσπέρασαν
Όσοι αγαπάω
Μόνος απέμεινα
Κι έρημος πάω
Μόνος απέμεινα…
Κι έρημος πάω…

Σαν ήρωες τραγικοί βυθισμένοι στην πλάνη
Δε θα προλάβουμε να ζήσουμε την τελευταία πράξη
Όσα γνωρίσαμε θα γίνουνε το πιο βαρύ χαρμάνι
Θα καπνίσουμε να φύγουμε για πάντα πριν χαράξει