Μεθυσμένες φωνές του χειμώνα
μιας στείρας ζωής.
έχω σκάψει τις λεωφόρους
της αιώνιας στιγμής.
Μια σκέψη αρκεί να με στείλει
στο πουθενά
Μια ανάσα αρκεί να με κάψει
τι δροσιά !

Κι αν τη νύχτα η πόλη νυστάζει
εγώ σαν φρουρός
περιμένω τη στιγμή που χαράζει
να λιώσω στο φως !
Το πρόσωπό μου
καθρέφτης άλλων "εγώ",
κι ο εαυτός μου
μια σφαίρα που κυνηγώ.

Όνειρα που δεν τ’ αγγίζω τα μισώ !
Κι ό,τι έχω επιθυμήσει
πάντα’ αυτό θα ζητώ, γιατί
Μια σκέψη αρκεί να με στείλει
στη σιωπή.
Μια ανάσα αρκεί να με κάψει
την ανατολή.