Αφού το έχεις το τηλέφωνό μου
μασημένες μαργαρίτες το μυαλό μου
Γιατί δεν παίρνεις να συναντήσουμε
αυτό το μήπως και να αγαπήσουμε

Οι γραμμές του λαιμού σου διαβάσεις πεζών
Περπατώ, μα απ’ το στρες δε θα μείνω επιζών
Τριαντάφυλλα βγάζω, απ’ τους ώμους μου, δες
Με τα πέταλα φτιάχνω χρώμα, πιες

Έχω ελπίδες, γίνονται ευχές
γράφω στίχους, παίρνουν φωτιές
Ψάχνω τρόπους, βρίσκω αφορμές
Έλα, πες πως με θες

Νομίζω ξέρεις τι μου συμβαίνει
Μα δε λύνεις τον κόμπο που τη γλώσσα μου δένει
Μιλάς με γρίφους, γελάς με νόημα
άγνωστη αύρα που αγγίζει γνώριμα

Πυροτέχνημα η μνήμη, σ’ εμφανίζει συχνά
σε ανύποπτους χρόνους, στον καφέ, στην δουλειά
σπίτι μοιάζεις με θέα με κουρτίνες κλειστές
στο μπαλκόνι είναι, στέλνω ήλιο, βγες