Η τηλεόραση είναι στη διαπασών
Κι ο πατέρας μου κοιτάζει μ’ ενδιαφέρον
Κι όλα είναι τόσο ψεύτικα και τόσο σοβαρά
Όταν νιώθεις, πως την πάτησες ξανά

Είναι σήμερα τρελή πρωτομαγιά
Κι η τηλεόραση να λέει για τη χούντα
Κι ο πατέρας μου κοιτά και με λόγια σιγανά
Μουρμουρίζει, πως χαθήκαν όλ’ αυτά

Το καντήλι καίει και όλα είναι μουντά
Όλα σου θυμίζουνε τη μοναξιά σου
Κι όμως μέσα στη σιωπή, του πατέρα μου η φωνή
Μου θυμίζει κάποιαν άλλη εποχή;

Μες στο σπίτι όλα τα φώτα είναι σβηστά
17 Νοέμβρη του `73
Το ραδιόφωνο σιγά και τα τανκς εφιαλτικά
Η τρομοκρατία κυβερνά

Η επανάσταση κι αγάπη παν’ μαζί
Μες στους δρόμους ματωμένες προκηρύξεις
Αγωνία τρομερή και ο θάνατος ζωή
Φυτρωμένη μες στη μουσική

Ένας θόρυβος ακούγεται δειλά
Είναι του `74 Ιούλης...
Θεοδωράκης δυνατά κι ο εξόριστος γυρνά
Έτσι το λοιπόν τελειώνουν όλ’ αυτά..

Η τηλεόραση έχει σβήσει προ πολλού,
Μα ο πατέρας μου κοιτάζει σαν χαμένος
Κι είναι όλα γι’ αυτόν ψεύτικα και όμως σοβαρά
Αφού ξέρει, πως την πάτησε ξανά.