Πεταμένο πακέτο η ζωή
σ’ αυτήν την άγρια πόλη πέφτω μόνος στο κενό
κάπου θα `σαι μόνη, περιμένω πως θα `ρθεις
την πόρτα έχω αφήσει ανοιχτή να μπεις.

Μοιάζεις με κάτι χειμώνες που δεν έρχονται πια
μέσα στις άδειες μου νύχτες το πόσο λείπεις μετρά.

Μου `χες πει θυμάμαι θα με πας
μια μέρα στο φεγγάρι, δε σε νοιάζει τώρα πια
που μόνος στο κρεβάτι περιμένω μια σκιά
πάλι να έρθει να με πάρει αγκαλιά.