Εδώ, στην καρέκλα της συντριβής
κάθομαι και πολεμώ τον εαυτό μου
Ο ευθύς δρόμος της αρετής είναι η τάση μου,
η σκέψη του θανάτου η σιωπή μου

Και μετά...

Ο σπαραγμός με φέρνει πιο κοντά
στη σφαίρα του πνεύματος
Μια μαμά κι ένας γιος φωτίζουν τη νύχτα μου
και είναι για μένα η δύση χαρά,
τα χωράφια, τ’ αστέρια,
τα παιδιά, τα νερά,
τα όνειρα του κόσμου αυτού
προχωράνε μπροστά
και είναι απίστευτο
πώς η φωνή της αναπληρώνει ξανά
την απουσία στα θλιμμένα μωρά

Πάμε ιερά;