Κι αν με βλέπεις με τους φίλους μου να βγαίνω
βόλτες πάνω κάτω Παραλιακή,
στα μπουζούκια που πηγαίναμε μαθαίνω
πότε πέρασες, με ποιους ήσουν εκεί.
Κάθε βράδυ σαν πουκάμισο φοράω
το παλιό μου γελαστό μου εαυτό,
να ’μαι ευχάριστος σε όσους συναντάω,
και ας ψάχνω μέσα σ’ όλους να σε βρω.

Κι όσο παλεύω ακόμα εμένα,
θα καταστρέφομαι για σένα.
Είν’ η αγάπη αλήθεια ή ψέμα;
Δε μ’ ενδιαφέρει, ξέρω αυτό που νιώθω εγώ.

Πιο μόνος δεν υπάρχει άλλος,
σου λέω: αποκλείεται.
Αυτός ο φόβος ο μεγάλος
με τίποτα δε σβήνεται.
Πιο μόνος δεν υπάρχει άλλος,
σου λέω: αποκλείεται.
Αυτά περνάει όποιος έχει
καρδιά που τόσο δίνεται.

Τα τηλέφωνα από νωρίς χτυπάνε.
Πού θα πάμε, τι θα κάνουμε ρωτούν.
Με το έτσι θέλω πάλι με τραβάνε,
ευτυχώς που είναι κι οι φίλοι να νοιαστούν.
Πριν να φύγω στο φεγγάρι σ’ απαρνιέμαι,
λέω "απόψε θα περάσω πια καλά".
Τις μεγάλες τις στιγμές μας καταριέμαι,
λες και η νύχτα αυτή υπόσχεται πολλά.

Κι όσο παλεύω ακόμα εμένα,
θα καταστρέφομαι για σένα.
Είν’ η αγάπη αλήθεια ή ψέμα;
Δε μ’ ενδιαφέρει, ξέρω αυτό που νιώθω εγώ.

Πιο μόνος δεν υπάρχει άλλος,
σου λέω: αποκλείεται.
...

Πιο μόνος δεν υπάρχει άλλος,
ειλικρινά δε γίνεται.
Αυτός ο φόβος ο μεγάλος
που τελικά δε σβήνεται.
Πιο μόνος δεν υπάρχει άλλος,
σου λέω: αποκλείεται.
Αυτά περνάει όποιος έχει
καρδιά που τόσο δίνεται.