Βρέθηκα στης γης την άκρη μες στο πουθενά
πιο πολύ τιμώ το δάκρυ όταν δεν κυλά
αρνήθηκα την ύπαρξή μου της άνοιξης το φως
καταιγίδα, κεραυνός ο χρόνος μου στο φως

Βρέθηκα όπου δε πάει του ανθρώπου νους
έσπασα ό,τι δε σπάει, έκοψα ουρανούς
κι όταν αίμα έτρεξε πιο μέσα απ’ την ψυχή
έζησα, μα χάραξα μια πληγή που `ναι κρυφή
να με θυμάται στη βροχή

Εδώ μεγάλη μέρα
ένα φως μ’ οδηγεί
φίλε μου κράτα εσύ
τ’ όνειρο να μη χαθεί
Εδώ έσβησε η μέρα
όταν έσκυψα να πιω
το αθάνατο νερό

Έψαξα το θησαυρό μου σ’ άγνωστες γωνιές
σε υπόγεια, σε πύργους σ’ άσκοπες στιγμές
βρήκα ό,τι άξιζε, δεν ήταν υλικό
ήταν η Πανσέληνος, κι ασήμι ο δρόμος που
άπλωσα και βάδισα στη θάλασσα

Εδώ μεγάλη μέρα
ένα φως μ’ οδηγεί
φίλε μου κράτα εσύ
τ’ όνειρο να μη χαθεί
Εδώ έσβησε η μέρα
όταν έσκυψα να πιω
το αθάνατο νερό