Παραμονή πρωτοχρονιάς ποιου χρόνου δε θυμάμαι
φοράει το καπέλο της και στέκει σιωπηλή.
Κοιτάζει προς το μέλλον της και ήσυχα πλανάται
το βλέμμα της σε πράγματα που αγάπησε πολύ.

Δεν πήρε μέρος στη ζωή που της `τοιμάσαν άλλοι
κατράμι είχε στη φωνή κι αρχαίο σπαραγμό
απότομα τυλίχτηκε σ’ ένα τριμμένο σάλι
και έπνιξε στα μάτια της ένα βαθύ λυγμό

Στης μοναξιάς το άβατο θηρίο λαβωμένο
βαρκάρης την περίμενε σε έρημο γιαλό
πρωί πρωί τη βρήκανε με χέρι απλωμένο
κι ανάμεσα στα δάκτυλα κρυμμένο οβολό