Τα σφιγμένα σου χείλη
στης καρδιάς το μαντήλι σαν σφραγίδα,
δυο σβησμένα έχεις μάτια
στου μυαλού τα κατάρτια, καταιγίδα.

Μην πεις κουβέντα
γέμισε η πόλη γκρίζα δέντρα,
μη ζητάς συγγνώμη
μια ζωή αλλού με παν οι δρόμοι,
μην πεις κουβέντα.....

Σε κρατώ, σε κοιτάζω,
σιωπηλά λογαριάζω τα σπασμένα,
πιο πολύ θα πονάμε
όλα ετούτα σαν θα `ναι περασμένα.

Μην πεις κουβέντα
γέμισε η πόλη γκρίζα δέντρα,
μη ζητάς συγγνώμη
μια ζωή αλλού με παν οι δρόμοι,
μην πεις τη λέξη
ο καθένας μόνος θα διαλέξει,
έχω συνηθίσει
μέσα σ’ όλ’ αυτά που `χουν αργήσει.

Μην πεις κουβέντα
γέμισε η πόλη γκρίζα δέντρα,
μη ζητάς συγγνώμη
μια ζωή αλλού με παν οι δρόμοι
μην πεις κουβέντα.....