Έχω ένα άδειο σκουριασμένο πιστόλι
και μια αλήθεια βολικιά σαν ξυράφι
Και περιφέρομαι από πόλη σε πόλη
μ’ ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι

Έχω ένα φόβο που τον έχουνε όλοι
και μια φωτιά που την ταΐζω με λάθη
Και περιφέρομαι από πόλη σε πόλη
μ’ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι

Έχω ένα δρόμο, μα δεν ξέρω που βγάζει,
μια ίσια γραμμή σ’ ένα βρόμικο χάρτη
Και στροβιλίζομαι απ’ τη μια άκρη στην άλλη
μ’ ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι

Έχω μια θλίψη που `ναι τόσο μεγάλη
που όλο φοβάμαι μην τυχόν και ξεσπάσει
Κι ισορροπώ μέσα στου ονείρου τη ζάλη
μ’ ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι

Έχω έναν ήλιο χλωμό στη φορμόλη,
μια καρδιά που διψάει σαν καμένο χωράφι
Και περιφέρομαι από πόλη σε πόλη
μ’ ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι