Ένας σπόρος κωνοφόρος, δούλευε σαν αχθοφόρος,
μα ήθελε να γίνει δάσος κι όλοι έλεγαν τι θράσος.

Και μια μέρα στο λιμάνι, φτάνουν δύο μουσουλμάνοι,
ταξιδιώτες κουρασμένοι κι ήταν ταλαιπωρημένοι.

Κι έτρεξε να τους βοηθήσει, μα δεν ήθελε μπαξίσι
και αυτό το εκτιμάνε και τον κάλεσαν να πάνε:

σ’ έναν τόπο μακρινό, για να βρουν ένα σοφό.
Κι έτσι τότε και ο σπόρος, πάει μαζί τους οδοιπόρος.

Κι όταν έφτασαν στο γνώστη, στο μεγάλο παντογνώστη,
τότε ο σπόρος τον κοιτάει μες τα μάτια και ρωτάει.

Έχω μέσα μου κρυμμένο, ένα δάσος φυλαγμένο,
πες μου εσύ σοφέ το πώς, θα το φέρω εδώ στο φως;

Κάνε τώρα μιαν αρχή, δώσε ρίζες μες τη γη
και μετά τον ουρανό, φτάσε με γερό κορμό.

Φτιάξε δέντρο με το δέντρο και να στάζεις μες το κέντρο,
στάλα στάλα, από τη μία, τη δική σου την ουσία.

Είχε μέσα του κρυμμένο, ένα δάσος φυλαγμένο
κι έγινε μετά από χρόνια, χίλια δέντρα μες τα χιόνια.