Σ’ αγάπησα καθώς δουλεύαμε
στον ίδιο πάγκο, δουλεύαμε,
μα πως να ζήσουμε φράγκο το φράγκο
στο μεροκάματο του πόνου,
κι εσύ μ’ αγαπάς, κι εσύ μ’ αγαπάς.

Δουλειά κι αγώνας είν’ η ζωή μας
χρόνο το χρόνο θα `ναι δική μας
γι’ αυτό να μ’ αγαπάς, γι’ αυτό να μ’ αγαπάς.

Σ’ αγάπησα καθώς τραγούδαγες
για τη δουλειά μας με ποιήματα,
χιλιάδες ποιήματα αχ! η δουλειά μας
στο μεροκάματο του πόνου,
κι εσύ μ’ αγαπάς, κι εσύ μ’ αγαπάς.

Δουλειά κι αγώνας είν’ η ζωή μας
χρόνο το χρόνο θα `ναι δική μας
γι’ αυτό να μ’ αγαπάς, γι’ αυτό να μ’ αγαπάς.