Κι απόψε πάλι το φεγγάρι θα φανεί
ντυμένη χάδια, πόθος θα `σαι που σκοτώνει
θα σε κοιτάζω μακρινή με βλέμμα που ματώνει
και μ’ ένα δάκρυ που κυλά για να το δεις

Κραυγή της νύχτας θα `μαι που φοβίζει
κι αυτό το φως το ερωτικό του φεγγαριού
με μια μανία που τους κύκλωπες θυμίζει
θα το διαλύσω και θα μείνει σαν φλογίτσα ενός κεριού

Κι απόψε πάλι στις πλαγιές του φεγγαριού
θα `σαι ένα κύμα οπτικό, φουρτουνιασμένο
εγώ θα βλέπω με σπαθί στο βλέμμα μου μπηγμένο
κι η ερημιά μου θα μιλά στο "έλα" του χεριού