Κάτι ανόητα παιδάκια
και ρεκλάμες κοριτσάκια
σε καθρέφτες κατοικούνε.
Μα εμένα τύραννοι στιχάκια
κι απ’ το χθες μικρά σοκάκια
τα όνειρά μου οδηγούνε.

Γριά αυλή μ’ άσπρα πλακάκια
υπόγεια μπαγλαμαδάκια
μες στις φλέβες μου κυλούνε
και κάτι λέξεις του Σεφέρη
σε Βυζαντινό λημέρι
με καλούν και μου μιλούνε.

Λένε πως δε θα χαθώ
δεν είμαι `γω μόνος στο τώρα
θα ζω στον άλλον τον αιώνα
Ζούσα και πριν χιλιάδες χρόνια.

Κάτι μαϊμούδες παιδονόμοι
και λυκάνθρωποι αστυνόμοι
φτιάξαν την ανατροφή μου.
Εγώ κρατιόμουν από πάντα
και φύλαξα ως τα τριάντα
το Αιγαίο στη ζωή μου.

Ήχος σκληρός απ’ τον Τσιτσάνη
στο βινύλιο τι με πιάνει
φλόγες μνήμες ξεπηδούνε
γιατί βαθιά μου έχω κλείσει
απ’ τη Σμύρνη ένα ξωκλήσι
και "προσφυγάκι" ας με πούνε.

Λένε πως δε θα χαθώ
είμαι και πέτρα είμαι και μπόρα
έχω τη δύναμη κυκλώνα
είμαι φωτιά μέσα στα χιόνια
φωτιά μέσα στα χιόνια.

Κάτι μαϊμούδες παιδονόμοι
και λυκάνθρωποι αστυνόμοι
φτιάξαν την ανατροφή μου.
Εγώ κρατιόμουν από πάντα
και φύλαξα ως τα τριάντα
το Αιγαίο στη ζωή μου.

Λένε πως δε θα χαθώ
είμαι και πέτρα είμαι και μπόρα
έχω τη δύναμη κυκλώνα
είμαι φωτιά μέσα στα χιόνια
φωτιά μέσα στα χιόνια.