Σου’ δωσα χρώμα απ’ τη ματιά μου,
Σου’ φερα φως από τ’ αστέρια της αυγής
Μα εσύ δεν είχες τι να τα κάνεις
Και την αξία τους δεν μπόρεσες να δεις ...

Τώρα φεύγω, δεν αντέχω να σε βλέπω να σωπαίνεις
Την πλοκή πάντα να δένεις και να μη με προλαβαίνεις ...

Κουρασμένη πόλη η ζωή που μου χάρισες εσύ,
Στα ερείπιά της τριγυρίζω μα δεν είσ’ εκεί,
Κουρασμένη πόλη, σκοτεινή, αγκαλιά νωχελική,
Μια βδομάδα έζησα κοντά σου δίχως Κυριακή!

Γεφύρι ήμουν για να περάσεις
Κι έπεσες μέσα σε λιμνάζοντα νερά,
Ήμουνα δρόμος για να με φτάσεις,
Εκεί στο ίδιο το σημείο εσύ ξανά ...

Τώρα φεύγω, δεν αντέχω να σε βλέπω να σωπαίνεις
Την πλοκή πάντα να δένεις και να μη με προλαβαίνεις ...