Ξανά το βράδυ έφτασε
στο πλήθος σε γυρεύω
ο πόνος δεν αντέχεται
μ’ένα τραγούδι έρχεται
κι εγώ παρέα με τη λύπη μου χορεύω

Μου έλεγες μ’αγάπαγες
το χέρι μου σαν κράταγες
στα δύσκολα μονάχη μου δε θα’μαι
μα ξαφνικά κουράστηκες
να μείνεις μόνος βιάστηκες
πως γίνεται το χθες να το ξεχνάμε...

Ξανά το βράδυ έφτασε
πυξίδα σκουριασμένη
να δείχνει την πορεία μου
κι εγώ στην απορία μου
αδύναμη να νιώθω και χαμένη

Στα μάτια κοιταζόμασταν
τα πάντα μοιραζόμασταν
μου έλεγες ποτέ να μη φοβάμαι
μα ξαφνικά κουράστηκες
να μείνεις μόνος βιάστηκες
πως γίνεται το χθες να το ξεχνάμε...