Είναι η φτωχιά σου αγάπη
ένα δάκρυ που δε φτάνει
μέχρι τη βαθιά πληγή

Φύγε κι άσε με μονάχη
να μετρώ τις άδειες ώρες
ως την άλλη χαραυγή.

Φύγε κι άσε με μονάχη
μεσ’ το βράδυ που με πνίγει
δίχως όχθη ποταμός.

Η αγάπη μου ήταν δέντρο
και πουλιά το κατοικούσαν
πριν το κάψει κεραυνός.

Μιαν αυγή σε καρτερούσα
στ’ ακρογιάλι το χαμένο
τώρα ήρθε δειλινό.

Φύγε κι άσε με μονάχη
μεσ’ το άδειο καλοκαίρι
τον καημό μου να μετρώ.