Τη δύστυχη αυτή χρονιά,
που έχει κρίση στο ντουνιά,
απόμεινα δίχως λεπτό
και τώρα πως θα παντρευτώ;

Ζωή είν’ αυτή, Ζωΐτσα μου,
και βάσανα, μανίτσα μου.
Δίχως παρά, δίχως λεφτά
και στο κεφάλι μου σεβντά.

Πάνε τα χρόνια τα παλιά,
που κέρδιζα κι είχα δουλειά,
ντερβίσικα που ζούσαμε,
τα τάληρα πετούσαμε.

Τι να την πω την γκόμενα
με δίχως φράγκο απόμεινα.
Ντέρτι έχω στο κεφάλι μου,
τι θα γενεί το χάλι μου;

Όταν αλλάξει ο καιρός,
μα σαν γυρίσει κι ο τροχός
κι ερθούνε πάλι τα παλιά,
τα χρόνια κείνα τα καλά.

Πάλι θα γίνω κουβαρντάς
και τι θα γίνω μη ρωτάς
δέκα φορές θα παντρευτώ
και μέρα νύχτα θα γλεντώ!