Άστρον είσαι ασ’ σον ουρανόν,
δεντρόν απέσ’ ση δείσαν,
αούτα τα χερόπα μου,
σον κόλφο σ’ να χουλείσαν.

Έσυρεν οπίσ’ το λετσέκ
κι ατο επεσκεπάεν,
είδα τα καλλία τς τ’ έμορφα,
το καρδόπο μ’ εχπάεν.

Τ’ ομμάτια σ’ πόζια κ έμορφα,
μαύρα είν τα μαλλία σ’
ο πρόσωπο σ’ παρθενικόν
άμον τη ΠαναΪας.

ρεφραιν
Πουλόπον για τ’ εσέναν
τραγωδώ πονεμένα
τ’ ομμάτια μ’ διακρωμένα
και παραπονεμένα