Βήματα μικρά φέραν πιο κοντά
τ’ ονειρεμένο
μπήκε η χαρά νύχτα ξαφνικά
σε άδειο τρένο.

Χτύπησες δειλά μάτια σιωπηλά
ήσουν κοντά μου
έμοιαζα κι εγώ δώρο ανοιχτό
απ’ τη χαρά μου.

Ώρες τρυφερές τσιγάρο και καφές
τα δυο σου μάτια
κι ήταν το φιλί ζεστό πόσα στη ζωή χρωστώ
με εσένα έμαθα να ζω.

Σ’ άλλους κόσμους μπαίναμε άγνωστο και φεύγαμε
ούτε που μας ένοιαζε που θα μας βγάλει
δυο ψυχές που πέταξαν κι όνειρα τους έταξαν
αρκεί να χάνονται μαζί.

Βήματα αργά πήραν μακριά
το άγγιγμά σου
μπήκε η μοναξιά μέρη σκοτεινά
μες στην καρδιά σου.

Έγινε το χθες ξέρω πως δε φταις
φωτογραφία
τοίχος και κοιτώ να βρω βλέμμα γελαστό, ζεστό
μαζί σου έμαθα να ζω...