Τα βράδια που όλα σιωπούν
τυλίγομαι τη μυρωδιά σου
κι η σκέψη μια τρέλα γλυκιά συναντά
κρυφά ζωντανεύουν ξανά
τα παλιά μας φιλιά σαν πουλιά
φτερουγίζουν παντού
με σκορπούν.

Τις ώρες που όλα σιωπούν
νομίζω ξανά πως σ`αγγίζω
πλημμύρα η χαρά στο κορμί μια στιγμή
νομίζω πως κάθε φορά
μες στο νου μου
βουλιάζω διαρκώς
πιο πολύ, πιο βαθιά
και φοβάμαι.

Ποτέ μην περάσουν ξανά
τα χέρια σου μες στα μαλλιά μου
μακριά από την τάξη της γης μ`οδηγείς
γιατί όσα στο τώρα δε ζουν
μείναν πίσω στον χρόνο του χθες
κι εσύ όσο κι αν θες δε γυρίζουν.

Τα λόγια έχουν πια κουραστεί
θέλησαν να πουν την αλήθεια
τη νύχτα μιλάει η σιωπή καληνύχτα.