Αυτή η πόλη είναι ένα ζωο αδέσποτο
που αδιάφορο κοιμάται στο πεζοδρόμιο
σ`ένα ασπρόμαυρο όνειρο.
Μέσα σε τεύχη καλοκαιρινά
μέσα σε ετοιμοθάνατα απογεύματα, πρόχειρα γεύματα.

Όλα είναι ένα άγριο, άγριο, άγριο φως
κι ο δρόμος σιδερένιος ποταμός
μα εγώ περπατάω σαν τυφλός
είναι ένα άγριο, άγριο, άγριο φως
κι ο δρόμος σιδερένιος ποταμός
πρέπει εδώ να σταθείς ζωντανός.

Ο κόσμος που αιωρείται στο κενό
ο κόσμος που συνωστίζεται στην έξοδο, ψάχνοντας διέξοδο.
Έπειτα πάλι αρρωσταίνει και θρηνεί
σιγά σιγά μας κλείνει μέσα του σαν πληγή, σαν μια παλιά πληγή.

Κάτω απ`το άγριο, άγριο, άγριο φως
ο δρόμος σιδερένιος ποταμός
στη στροφή δε θα βγεις ζωντανός.
Σ`αυτή την πόλη αντί για ουρανό
πάνω απ`τις στέγες και τα φώτα από χρώμιο
βλέπω ένα ασπρόμαυρο όνειρο.