Στη Γαλλία σ’ ένα χωριό,
στου Μεσαίωνα τον καιρό,
μία αρρώστια σπάνια πολύ,
έζωσ’ ένα νεαρό παιδί.

Μα το φάρμακο είν’ ακριβό.
Πώς να σώσ’ η μάνα το γιο;
Κ’ απ’ τη θλίψη που χει κυλιστεί,
πέφτει σ’ έναν ύπνο βαθύ.

Και μια φωνή ακούει στ’ όνειρο,
τον παππού της το γερόλυκο:
τη γιατρειά του γιου σου θα τη βρεις,
μια μέρα στο γεφύρι ώρα τρις.

Και βαθιά πιστεύει στ’ όνειρο
και βαδίζει για τ’ αγνώριστο,
μες το γεφύρι υπομονετικά,
στις τρις η ώρα κάθε μέρα πια.

Και μια μέρα κάποιος διαβάτης
που άκουσε ιστόρημά της,
κοίταξε περιφρονητικά
και της μίλησε ειρωνικά:

Είχα και εγώ ονειρευτεί
πως στη ρίζα να του δέντρου εκεί,
βρήκα ένα σεντούκι με χρυσό,
μα να ψάξω θα ‘τανε κουτό.

Με λογική τα πάντα όριζε,
τα όνειρά του δεν τα γνώριζε.
Κ’ έτσι φεύγει πάει μακριά
και τρέχ’ αυτή στο δέντρο με χαρά.

Και βαθιά σκάβει και αναζητά,
με μια πίστη που και βουνά κυλά:
πως θα φέρει τη γιατρειά στο γιο.
Και να το, το σεντούκι το παλιό.