Δεν το περίμενα στ’ αλήθεια,
να είμαι για `σένα μια συνήθεια,
κι ας ήσουνα μαζί μου, δεν ήσουνα δική μου,
πες μου πως μπορείς, να παίρνεις μια ζωή,
που στα `χε δώσει όλα, σώμα και ψυχή.

Με σκότωσες κι εσύ,
με τρόπο ενός ψυχρού εκτελεστή,
πισώπλατα μαχαιρωμένος,
να μην μπορώ να δω το τέλος,
βλέπεις έκανες κι ένα καλό,
λίγο πριν φύγεις μη σε δω,
βλέπεις έκανες κι ένα καλό,
λίγο πριν φύγεις μη σε δω.

Τώρα προσποιούμαι πως σε ξέχασα,
πως βγήκα κερδισμένος και δεν έχασα,
το μέλλον μου κοιτάζω, κι αλήθεια δεν τρομάζω,
τώρα πια μπορώ, μονάχος μου να ζω,
κι όσο κι αν μου έλειψες, δε θέλω να σε δω.