Τη νύχτα της Πεντηκοστής
Στου κόσμου τα πηγάδια
Γριές με ξέπλεκα μαλλιά
Με όρκους και σημάδια
Νεκρές ψυχές και σώματα
Με τα μικρά ονόματα
Καλούνε από τον Άδη
Μέσα απ’ το βάθος του καιρού
Να δουν στην πλάτη του νερού
Που κατατάσσονται οι ψυχές
Στο φως ή στο σκοτάδι

Χάνεται στην Ανατολή
Κι όποιος ξεχνά στη Δύση
Κι όποιος προδώσει το φιλί
Γίνεται πέτρινο πουλί
Χωρίς καημό, χωρίς φιλί
Στων στεναγμών τη βρύση

Τη νύχτα της Πεντηκοστής
Σκιές μες το Λυκόφως
Γριές με πέπλα νυφικά
Με πάθη και με πόθους
Κόκκινα μονογράμματα
Με της καρδιάς τα γράμματα
Κεντούνε για τον Άδη
Θυμούνται πλάτες κι αγκαλιές
Του έρωτα της μυρωδιές
Κλάψε ζωή τους ζωντανούς
Που ζήσαν το σκοτάδι