Όλα σκωτούμες για τεσέν,
σα χώματα να κείμες.

Εσύ, πατρίδα μου, θα ζεις,
εμείς πα να μην είμες.

Ζει ο Πόντον, ζει ο Πόντον,
κι αν σκωτούμες όλ’ εμείς.

Ίνας Πόντιος κανείτε,
για να παίρ’ ατόν οπίς!
ω
Όσα σον κόσμον εν τεσά
τα άξια παιδία σ’ , 

Συ απές θα ζεις,
κι θ’ αποθάν’ ς
σ’ ποντιακά καρδίας.

Πόνος εμόν πάντα σ’ εσέν
και σ’ άλλα τόπ’ αν ζούμαι, 

Εσέν απές σο ψόπον μου
με το Χριστόν κρατούμαι.

Ζει ο Πόντον, ζει ο Πόντον,
κι όλ’ α χάμες α ση γη.

Ίνας Πόντιος κανείτε
να τσαΐζ’ «ο Πόντον ζει»!