Αρκεί μιας ώρας η γαλήνη
ενός χεριού απαλό το χάδι
κι ο κόσμος που φαινότανε ρημάδι
γίνεται ελπίδας φωτεινής χορός που με τυλίγει.

Ασ`τους να`ρθούνε με της βίας το καπέλο
εσύ που ξέρεις από τι είναι καμωμένο
κράτα πριν φύγεις ένα βλέμμα σου ζεστό
γι`αυτούς που η φτώχεια της καρδιάς
τη μοναξιά τους ντύνει.

Ασ`τους να έρθουν της βλακείας οι τιμητές,
που θεωρούν τους εαυτούς τους δικαστές,
κατηγορίες βαριές και αποφάσεις
μιλούνε για τον εαυτό τους
γι`αυτό να μην τα χάσεις.

Αν μ`αγαπάς κι άμα σε νοιάζει
κοίτα γλυκά να μου το πεις
αυτό που σε πειράζει.